Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης.Κεντρικός δρόμος μεγάλης ελληνικής πόλης.
Οι ανώνυμοι έχουν γίνει απρόσωποι και τα βλέμματα χαμένα στην νιρβάνα της ανυπαρξίας και της παρακμής.
Αλήθεια ποιος ενδιαφέρεται να σώσει αυτόν τον τόπο ?
Οι πολιτικοί ενδιαφέρονται για τις καρέκλες τους. Οι στρατιωτικοί για τις καριέρες τους και την σύνταξη τους. Οι ιεράρχες για τα αξιώματα και τα άμφια τους. Οι δικαστές για την προστασία των… δικών τους δικαιωμάτων.
Και ο κόσμος ? Αυτός για τις καφετιέρες, τα μπαράκια, τις διακοπές του, τα γυμναστήρια, (προπαντός η σιλουέτα), την εκκεντρική εμφάνιση καθώς ο καθένας θέλει να δείξει ότι είναι κάτι ξεχωριστό και φυσικά τα φιγουρατζίδικα κινητά και τετράτροχα.
Και παραδίπλα οι διάφοροι πατριδοκάπηλοι, ορθόδοξοκάπηλοι που «καίγοντια» για την τσέπη τους και απέναντι τους οι αμείλικτοι διώκτες κάθε πατριωτικής κίνησης με το «αυτοκόλλητο» του φασίστα και του ρατσιστή, μην τυχόν και μιλησεις για πατρίδα και Ορθοδοξία.
Υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται να σώσει αυτόν τον τόπο που έγραψε τρισχιλιετή ιστορία, που κάποτε όταν έλεγες στο εξωτερικό ότι είσαι Έλληνας σου έβγαζαν το καπέλο ?
Σήμερα όταν λες ότι είσαι Έλληνας, αποσπάς ειρωνεία και χλευασμό.
Πριν λίγες μέρες κάποιος γνωστός ιεροκήρυκας φώναζε από τον κυριακάτικο άμβωνα με μεγαλόσχημο ύφος ότι ο Θεός επιτρέπει αυτό το κατάντημα μας γιατί δεν ξέρουμε πως μπορεί να μας…βγει σε καλό!
Όχι κύριε! Ο Θεός δεν τα επιτρέπει όλα αυτά. Εμείς τα επιτρέπουμε και η ευθύνη είναι δική μας για το κατάντημα μας και κανενός άλλου!
Η Κωνσταντινούπολη έπεσε από την πολιτική προδοσία και την θρησκευτική αποστασία.
Τα ίδια «μικρόβια» και σήμερα κατατρώγουν την Ρωμιοσύνη!
Δική μας ευθύνη η καταστροφή. Δική μας ευθύνη και η σωτηρία.
