Μια κατακερματισμένη κοινωνία - Τίποτα δεν είναι τυχαίο

Του Αθανάσιου Καρανάσιου.Δεν βλέπω να υπάρχει πάθος στην κοινωνία που ζούμε...Ο καθένας μαραζώνει χωρίς αντίδραση και αντίσταση. Κλείνεται στο καβούκι του ή πορεύεται μοναχικά προς το "Γολγοθά" του.

Στο πλήθος των δοκιμαζόμενων παρεμβάλλονται οι κοινωνικά ανάλγητοι, οι βολεμένοι, που ευνοήθηκαν από το σύστημα, π.χ. με παχυλά εφάπαξ, με δημόσιες θέσεις με κερδοφόρες απάτες κ.λπ..
Βρισκόμαστε μπροστά σε έναν αυτοκτονικό κατακερματισμό κοινωνικών δυνάμεων. Έτσι, το "σύστημα" οργανωμένο -και ανενόχλητο- σε οικονομικό, πολιτικό και μηντιακό επίπεδο λεηλατεί, απορρυθμίζει και εγκληματεί.

Στην πλειονότητα των πολιτών επικρατεί απογοήτευση. Η επιχείρηση "σοκ και δέος" εξουδετερώνει και αδρανοποιεί. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Δεσπόζουσα είναι η πολιτική κρίση. Δεν πρέπει να παραβλεφτεί, ότι σχεδόν τα πάντα επηρεάζονται, κατευθύνονται ή επικαθορίζονται από την πολιτική. Παρ όλα αυτά, ο πολύς κόσμος δεν συμμετέχει στα κοινά, επιτρέποντας στις τυχοδιωκτικές μειοψηφίες να επιτελούν τερατουργήματα για ίδιον όφελος σε βάρος της κοινωνίας. Σ αυτές που προτάσσουν το σύνθημα προδοσίας "Να πεθάνει η Ελλάδα και να ζήσουμε εμείς*!

Πρόσφατα, είχαμε εκλογές σε κάποια επαγγελματική συλλογικότητα για την ανάδειξη οργάνων. Τρομάζεις να συμπληρώσεις ένα ψηφοδέλτιο από έντιμα άτομα. Τα πρόσχαρα λαμόγια είναι καπαρωμένα και ούτε τα θέλεις. Από την άλλη, τα μη διαπλεκόμενα (τα δοκιμαζόμενα) μέλη της συλλογικότητας, που αποτελούν την πλειοψηφία, δεν παίρνουν μέρος στις ψηφοφορίες, αδιαφορούν.

Για το λόγο αυτό, ανακηρύσσονται "νικητές" οι ίδιες αντιλαϊκές φατρίες - συμμορίες. Κι επειδή το όλο σύστημα είναι γραφειοκρατικό, οι αποφάσεις μετά (στα κέντρα λήψης αποφάσεων) εξυπηρετούν τις μειοψηφίες και είναι ενάντια στο κοινό συμφέρον. Έτσι απογοητεύονται ακόμα περισσότερο όλοι, οι εκτός νυμφώνος, οι οποίοι περιθωριοποιούνται και ζουν ατομικά το δράμα τους ο καθένας.

Κοντολογίς, αυτή, δεν είναι η ενδεδειγμένη πολιτική πρόταση, μάλλον είναι η εύκολη "λύση", η φιλοσοφία της ηττοπάθειας, της αποκοινωνικοποίησης και του καναπέ: "Υπεφέρω αυτό που γίνεται, επειδή έχω συλλογική συνευθύνη ή επειδή δεν υπάρχει άλλη διέξοδος ή βγάλτε εσείς οι υπόλοιποι το φίδι από την τρύπα και μετά θα δω κι εγώ, τι θα κάνω". Και ιδού το τραγικό αποτέλεσμα: Αρμαγεδδώνας!
Συνεπώς, θα πρέπει να εφαρμόζουμε σε όλα τα επίπεδα την πολιτική μας εγρήγορση και την αντιστασιακή μας θέση πιο παραγωγικά και έμπρακτα. Όχι, περιμένοντας μάταια τη λαϊκή εξέγερση και την αποκατάσταση των κακώς κείμενων, που ... θα κάνουν οι άλλοι.

Όσο όμως, δεν υπάρχει επαναστατικό περιβάλλον, θα υπομένουμε τον κοινοβουλευτισμό και την υπάρχουσα (θεσμική) τάξη (αταξία) πραγμάτων και θα κινούμεθα εντός αυτής. Από την άλλη, οι εμπειρίες που κάνει κανείς μέσα στις συλλογικότητες είναι αντικειμενικές, αληθείς και χρήσιμες. 

Γνωρίζει τον περίγυρώ του, τους ανθρώπινους χαρακτήρες, τους φιλόδοξους, τους εγωκεντρικούς, τους αλαζονικούς, τους συμπλεγματικούς, τους φαντασμένους, τους χειραγωγημένους, τους άτροπους, τους συκοφάντες, τους χαζοχαρούμενους, τους γραφικούς, τους αμαθείς, τους homo εξυπνάκηδες, τους παρτάκηδες, τα κορόιδα κοκ. Εν ολίγοις, γνωρίζει τους Έλληνες και ερμηνεύει το παράδοξο φαινόμενο, γιατί η Ελλάδα είναι στα χάλια της. "Τίποτα δεν είναι τυχαίο", όπως έλεγε και ο Σωκράτης.

Είναι αυτή η πραγματικότητα, που καλούμαστε να αλλάξουμε, αλλάζοντας κατεστημένες αντιλήψεις και συμπεριφορές. Αλλιώς, είναι θέμα χρόνου, η Ελλάδα να αφανιστεί ως κρατική και εθνική οντότητα στο προτσές της γένεσης, ανάπτυξης και του θανάτου. Και μαζί της οι ντόπιοι άρπαγες, δωσίλογοι και προδότες. "Κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ευτυχής, όταν η πατρίδα του δυστυχεί", διαπίστωνε περίλυπος ο Περικλής, βλέποντας τους συμπολίτες του να ξεκληρίζονται κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου.