Το χρήμα έπαψε πλέον να αποτελεί μόνο μέσο ανταλλαγής αγαθών και
έγινε και το ίδιο ανταλλάξιμο αγαθό στην αγορά. Με αυτή την έννοια το πήρε στα χέρια του ο ιδιωτικός τομέας, στα πλαίσια της ιδεολογίας της απόλυτης απελευθέρωσης της αγοράς.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά το χρήμα δεν υπόκειται στη φθορά των άλλων αγαθών, καθόσον απέκτησε αφύσικες δυνατότητες αφθαρσίας και αυτοπολλαπλασιασμού. Για παράδειγμα ένας τόνος παραχθέντα πορτοκάλια δεν μπορεί να πολλαπλασιαστεί περαιτέρω και είτε θα καταναλωθούν τα πορτοκάλια είτε θα σαπίσουν και θα καταστραφούν. Αντίθετα το χρήμα που δόθηκε για την ανταλλαγή τους, όχι μόνο δεν καταστρέφεται, όχι μόνο παραμένει αναλλοίωτο στο διηνεκές, αλλά ταυτόχρονα πολλαπλασιάζεται, είτε μέσω τοκισμού είτε με την κατάθεση στην τράπεζα, όπου δίνει το δικαίωμα στην τελευταία να το πολλαπλασιάσει μέσω του δανεισμού και των χρηματοπιστωτικών προϊόντων.
Όλο αυτό το πράγμα, έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργείται μια τεράστια χρηματοπιστωτική φούσκα, η οποία υπερβαίνει κατά πολύ το πραγματικά παραγόμενο προϊόν και ενώ δίνει την εντύπωση προσωρινά ότι επιφέρει ανάπτυξη, στην ουσία μοιάζει με καρκίνωμα που τρώει την πραγματική οικονομία.
