Όλα αυτά έγιναν στάχτη, για έναν και μοναδικό λόγο: Το πολιτικό σύστημα αδιαφόρησε για τους κινδύνους που είχαν εγκαίρως εμφανιστεί στον ορίζοντα, με την κρίση στις ΗΠΑ, η οποία επεκτάθηκε στην Ευρώπη και αργά ή γρήγορα θα ερχόταν στην Ελλάδα.
Οι ευθύνες για την υπερχρέωση της χώρας διαχέονται στις κυβερνήσεις που κυβέρνησαν τη χώρα από το 1980 και εντεύθεν. Όμως οι ευθύνες για τα όσα επακολούθησαν, γι’ αυτό που λέμε «διαχείριση της κρίσης», κατανέμονται ως ακολούθως:
Τεράστια είναι η ευθύνη του Γιώργου Παπανδρέου, που δεν συντάχθηκε με την πρόσκληση του Κώστα Καραμανλή για δημιουργία εθνικού μετώπου αντιμετώπισης της κρίσης, μέσω περικοπών δαπανών και παγώματος μισθών και συντάξεων, για να αποφευχθούν τα χειρότερα, που τελικά ήλθαν. Αντί εθνικού μετώπου, ο ΓΑΠ προκάλεσε πρόωρες εθνικές εκλογές παραβιάζοντας το πνεύμα του συντάγματος, που απαιτεί τη μέγιστη συναίνεση για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο νομοθέτης δεν έβαλε τον όρο για να τον διαστρεβλώνουν ανεύθυνοι εξουσιομανείς και να προκαλούν εκλογές με στόχο την καρέκλα της εξουσίας.
Μετά ήλθε το πρώτο μνημόνιο, στο οποίο αντέδρασε το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Όμως εκεί έλειπε η πολιτική οξυδέρκεια.
Ο πολιτικός κόσμος έπρεπε να αντιδράσει και να απαιτήσει την παραδειγματική τιμωρία του ΓΑΠ για την εγκληματική πολιτική που ακολούθησε και μας έβαλε στο μνημόνιο, το οποίο μπορούσε να αποφευχθεί αν όλα τα πολιτικά κόμματα συναινούσαν στην πρόταση Καραμανλή για περικοπές και σφιχτή οικονομική πολιτική για μερικά χρόνια.
Όμως η αντίδραση έπρεπε να είναι πολιτική, με στόχο την ανατροπή του ΓΑΠ και στη συνέχεια τη διαχείριση της κρίσης και την έξοδο από το μνημόνιο με τον πιο ανώδυνο τρόπο. Εκεί χάθηκε το παιχνίδι.
Η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς έχασε το μέτρο στον αντιπολιτευτικό λόγο. Ταυτίστηκε με τα άκρα και τις περιθωριακές δυνάμεις του πολιτικού σκηνικού, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο «αντιμνημονιακό» μέτωπο που αποδείχτηκε εξίσου καταστροφικό με την πολιτική ΓΑΠ. Έτσι, όταν οι πολίτες είδαν ένα κόμμα εξουσίας να σηκώνει τη σημαία του «αντιμνημονιακού αγώνα» και να ταυτίζεται με τα άκρα –δεξιά και αριστερά– και με κάτι περιθωριακούς τύπους και ομάδες, συμμετείχαν κι αυτοί στο ιδιότυπο αυτό μέτωπο, το οποίο απέκτησε χαρακτηριστικά κινήματος χωρίς πολιτική πρόταση.
Γαία πυρί μιχθήτω, ή αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων!
Έτσι φούσκωσε το πανί των αντιμνημονιακών δυνάμεων και όταν ο Σαμαράς αναγκάστηκε να πει «ναι» στη δημιουργία της κυβέρνησης Παπαδήμου, συνεργαζόμενη η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ, ήταν πλέον αργά. Ο κόσμος πλέον είχε αγριέψει, τον είχε κυριέψει η οργή από τις περικοπές και την επιδείνωση της οικονομίας, δεν άκουγε, δεν ήθελε να ακούσει λόγια σύνεσης και συναίνεσης και ήθελε να ακούει έναν άλλο λόγο, συνθηματολογικό και αριβιστικό.
Εκεί ακριβώς, για άλλη μια φορά, η ανευθυνότητα και η εξουσιομανία βρήκαν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα τον καλύτερο εκφραστή τους. Ποτέ στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας δεν ειπώθηκαν τόσο τερατώδη και τόσα ψέματα.
Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν το δεύτερο συνταγματικό έγκλημα, μετά από εκείνο του ΓΑΠ, με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Να υπογραμμίσουμε δε ότι το έγκλημα αυτό έγινε γιατί δεν τιμωρήθηκε ο ΓΑΠ για το προηγούμενο, του 2010.
Όμως, το έχουμε ξαναγράψει σ’ αυτή εδώ τη στήλη: Αυτή η χώρα πορεύεται χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Τώρα κοιτάξτε πού καταντήσαμε, να γίνουμε η χλεύη των Τούρκων.
Διαβάστε τι λέει ο σύμβουλος του Ερντογάν, Γιγκίτ Μπουλούτ, για την πατρίδα μας:
«Τα λιμάνια της τα πούλησε στους Γερμανούς, τους σιδηροδρόμους της στους Ιταλούς, και τώρα άρχισαν να χτυπούν οι καμπάνες της χρεοκοπίας. Το Γραφείο Προϋπολογισμού της ελληνικής Βουλής χτύπησε τον κώδωνα του κινδύνου ότι η χώρα είναι αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της χρεοκοπίας.
»Μέχρι το 2020 αναμένεται η επίσημη καταστροφή της Ελλάδας. Πούλησαν τα πάντα, οι τράπεζές της πέρασαν στα χέρια των Γερμανών. Τίποτα δεν έμεινε στα χέρια τους. Οι άνθρωποι στην Ελλάδα περιμένουν τα γερμανικά και τα ιταλικά προϊόντα. Υπάρχει μια ταινία για 300 Σπαρτιάτες που πέφτουν ηρωικά. Για μένα θα πρέπει να ξαναέρθουν οι 300 του Λεωνίδα στην Ελλάδα, γιατί δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Η καταλήστευση της Ελλάδας είναι τόσο μεγάλη, που ο ελληνικός λαός δεν το αντιλαμβάνεται. Ο Τσίπρας που δεν φορά γραβάτα, θα σταματούσε τον ιμπεριαλισμό… Μα ο Τσίπρας είναι ο άνθρωπός τους. Θα θυμάστε, υπήρχε ένας υπουργός Οικονομικών που κυκλοφορούσε με μοτοσικλέτα, ένας ακαδημαϊκός, τον υπουργό αυτόν τον ξήλωσαν. Το είχα αναφέρει στην εκπομπή αυτή παλαιότερα. “Θα τον ξηλώσουν τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών και μετά η Ελλάδα θα υπογράψει συμφωνία με το ΔΝΤ” είχα πει. Αφού ξήλωσαν τον υπουργό Οικονομικών, έφεραν έναν αγγλοτραφή που έγινε υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης, και έτσι υπέγραψαν».
Δύσμοιρη Ελλάδα.
