υπάρχει η τηλεόραση.
Umberto Eco
Κάποτε έστελναν εξορία όσους δεν ήθελαν να βρίσκονται ανάμεσα στους πολίτες και να τους επηρεάζουν με τον λόγο και τις ιδέες τους. Σήμερα, την εποχή της μαζικής ενημέρωσης, η μορφή της εξορίας εκείνης της εποχής είναι ξεπερασμένη. Την εποχή της τηλεοπτικής δημοκρατίας μπορεί οι πρακτικές να έχουν αλλάξει, όχι όμως και οι επιδιώξεις.
Είναι λοιπόν φυσικό ο Στάθης Παναγούλης να βρίσκεται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς εξορίας από το τηλεοπτικό σύστημα ενημέρωσης, αφού έχει τολμήσει να κάνει ερώτηση στη βουλή για τα δάνεια του MEGA. Είναι επόμενο να είναι εξόριστος από τα ΜΜΕ αφού έχει κάνει ερώτηση (η οποία φυσικά δεν έχει απαντηθεί) για τη μη εφαρμογή του νόμου που προβλέπει τη δημοσιοποίηση του πόθεν έσχες των καναλαρχών.
Είναι επόμενο να είναι αποκλεισμένος αφού πολλές φορές έχει επικριθεί, τόσο από τους κυβερνώντες όσο και τα ΜΜΕ, για το σκληρό λόγο που χρησιμοποιεί μιλώντας για κοινοβουλευτική χούντα και για απόδοση ευθυνών όλων αυτών που οδήγησαν τη χώρα στην υποδούλωση και τη φτώχεια.
Φυσικά οι επικριτές του Στάθη Παναγούλη, όσοι φυσικά ήταν ενήλικες, δεν απαντούν τι έκαναν οι ίδιοι ή οι οικογένειές τους τη δύσκολη περίοδο της Χούντας.
Ας μάθουν λοιπόν οι επικριτές του, πως ολόκληρη η οικογένεια Παναγούλη κατά τη διάρκεια της επταετούς τυραννίας ήταν στις πρώτες γραμμές του αγώνα. Ο αδελφός του Γεώργιος, υπολοχαγός των Δυνάμεων Καταδρομών (Λ.Ο.Κ.) εξαφανίστηκε κάτω από άγνωστες συνθήκες αρνούμενος να υπηρετήσει το καθεστώς της Χούντας. Η ιστορία του Αλέξανδρου είναι γνωστή σε όλους, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, όπου κι έγινε σύμβολο του Αντιφασιστικού Αγώνα. Οι γονείς τους Βασίλης και Αθηνά συνελήφθησαν και κρατήθηκαν σε απομόνωση για πολλούς μήνες και αργότερα σε κατ’ οίκον περιορισμό (με αποτέλεσμα το Μάη του 1969, από τις κακουχίες να αποβιώσει ο πατέρας τους).
Ο Στάθης Παναγούλης αμέσως μετά τη Χούντα, τον Ιούνιο του 1967 συνελήφθη, σε ηλικία 19 ετών και παρέμεινε στις φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού, ως τις 30 Αυγούστου 1967.
Αμέσως μετά την αποφυλάκιση του διέφυγε παράνομα στο εξωτερικό. Έκτοτε και μέχρι την 11η Αυγούστου 1972 που συνελήφθη από τη Χούντα εισήλθε 12 φορές παράνομα στην Ελλάδα και συμμετείχε ως μέλος της οργάνωσης «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ» στον αντιδικτατορικό αγώνα για την αποκατάσταση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Μετά τη σύλληψή του παρέμεινε στο κολαστήριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ από την 11η Αυγούστου 1972 μέχρι την 1η Μαρτίου 1973, δηλαδή 200 μέρες ακριβώς ανακρινόμενος.
Καταδικάστηκε από τα στρατοδικεία της Χούντας σε πολυετείς φυλακίσεις. Την 1η Μάρτη 1973 μεταφέρθηκε στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου, όπου παρέμεινε 18 μήνες σε πλήρη απομόνωση. Τον Απρίλιο του 1974 μέχρι τη Μεταπολίτευση (24 Ιουλίου, του ιδίου έτους) εξορίστηκε στη Νήσο Γυάρο.
Ας καταλάβουν λοιπόν οι επικριτές του, ότι ο Στάθης Παναγούλης ήταν, είναι και θα είναι ακούραστος αγωνιστής. Θα αγωνίζεται πάντοτε χωρίς ιδιοτέλεια για μια γνήσια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που θα βασίζεται στις ακλόνητες αρχές της Ελευθερίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης.
