προληπτικών, και μέτρων που τελούν υπό αίρεση. Το να υποχρεωθεί μία χώρα να ψηφίσει με νόμο τέτοια μέτρα, σημαίνει ότι θα δεχόταν να παραβιάσει κάθε έννοια του ευρωπαϊκού δικαίου και κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και ιδίως διεθνούς δικαίου που να αφορά τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Διότι δεν είναι δυνατόν να ληφθούν τέτοια μέτρα και δεν ετέθη ποτέ ζήτημα για καμιά ευρωπαϊκή χώρα να πάρει τέτοια μέτρα. Είναι άλλο να δεσμευτείς ότι σε συγκεκριμένα πεδία θα πάρεις μέτρα – και γραπτώς ακόμη να δεσμευτείς – και άλλο πράγμα να νομοθετείς. Νομοθεσία υπό αίρεση και μάλιστα μελλοντική νομοθεσία και αίρεση για τη λήψη μέτρων μετά από δύο και τρία χρόνια, είναι κάτι όχι μόνο πρωτόγνωρο αλλά και εντελώς αντίθετο –το τονίζω- πέρα και έξω από την λογική του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου και δεν μπορεί να γίνει δεκτό, όχι μονάχα απ’ την Ελλάδα και την Πορτογαλία, από οιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα και δη από χώρα του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. δηλαδή της Ευρωζώνης».
Μετά από αυτές τις τις μεγαλοστομίες, που δεν ελέχθησαν προ πολλών ετών αλλά μόλις προ 2 μηνών, τι σκοπεύει να κάνει ο μέγας συνταγματολόγος που κουνάει και το δάκτυλο στην Ευρώπη;
Θα υπογράψει την "προνομοθέτηση υπό αίρεση μέτρων" και θα καταπιεί την λίαν εργατική γλώσσα του;
Περιμένουμε με αγωνία.
Θα υπογράψει την "προνομοθέτηση υπό αίρεση μέτρων" και θα καταπιεί την λίαν εργατική γλώσσα του;
Περιμένουμε με αγωνία.
