Όλες οι διεθνείς έρευνες δείχνουν ότι το 1% μιας παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, κατέχει το 50% περίπου του παγκόσμιου πλούτου. Ενώ ένα 10% κατέχει το 90% του πλούτου και το υπόλοιπο 90% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει μόνο το 10% του παγκόσμιου
πλούτου. Αυτά είναι πάνω κάτω τα νούμερα διεθνώς. Ειδικά στην Ελλάδα είναι κάπως χειρότερα σε βάρος του λαού και υπέρ της εγχώριας ολιγαρχίας.
Όμως αν κοιτάξουμε γύρω μας, η εικόνα δεν
είναι αυτή ή τουλάχιστον νομίζουμε ότι δεν είναι αυτή. Αν κοιτάξουμε λοιπόν γύρω μας, θα δούμε ότι εμείς οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι είμαστε οι ιδιοκτήτες των ακινήτων, των αυτοκινήτων και λοιπών περιουσιακών αντικειμένων. Γενικά, ό,τι βλέπουμε γύρω μας, είτε θα είναι περιουσία κάποιων απλών συνανθρώπων μας είτε περιουσιακά αντικείμενα του δημοσίου. Εντάξει υπάρχουν και κάποιοι επιχειρηματίες που έχουν κάτι παραπάνω από απλά περιουσιακά αντικείμενα ή και πολύ παραπάνω (εργοστάσια, καράβια κ.λ.π.), αλλά αυτό είναι ένα φυσικό επακόλουθο της παραγωγής προϊόντων και της διακίνησης προϊόντων και ανθρώπων, σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας. Εξάλλου, δεν θέλουμε να γίνουμε και όλοι επιχειρηματίες.
Αφού έτσι αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, σχετικά με την ιδιοκτησία, τότε τι είναι αυτό που έχει αυτό το 1% ή το 10% της παγκόσμιας ολιγαρχίας στην ιδιοκτησία του; Λογικά θα έπρεπε να κατέχει το 90% του πλανήτη; Όμως αυτό δεν ισχύει. Ο πλανήτης κατέχεται, όπως είπαμε, είτε από απλούς ανθρώπους είτε από κρατικές οντότητες. Τι έχουν λοιπόν αυτοί οι ολιγάρχες και είναι τόσο πλούσιοι;Στην ουσία έχουν στα χέρια τους μια τεράστια φούσκα που είναι πολλαπλάσια του παγκόσμιου ΑΕΠ. Έχουν στα χέρια τους μόνο χαρτιά. Χαρτιά όμως που αποτελούν τίτλους ιδιοκτησίας του πλανήτη. Μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, συμβάσεις εκμετάλλευσης, απαιτήσεις από δάνεια και λοιπά χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Και αυτά τα χαρτιά τα κατοχυρώνουν οι εθνικές νομοθεσίες των αντιπροσωπευτικών κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων τις οποίες εμείς οι απλοί άνθρωποι εκλέγουμε και στηρίζουμε, τελικά όπως φαίνεται σε βάρος μας.
Βλέπουμε λοιπόν πως ενώ εμείς οι απλοί άνθρωποι και τα κράτη μας κατέχουμε τον πραγματικό πλούτο του πλανήτη, η διεθνής ολιγαρχία έχει στα χέρια της αέρα κοπανιστό. Όμως μέσω αυτού του αέρα ελέγχει τις κυβερνήσεις μας και μέσω αυτών ελέγχει όλους μας. Αν ξαφνικά αποφασίζαμε εμείς οι απλοί άνθρωποι να πάψουμε, με κάποιο τρόπο, να αναγνωρίζουμε τα χαρτιά των ολιγαρχών, αυτόματα αυτοί οι ολιγάρχες θα κατέρρεαν μέσα σε απόλυτη χρεοκοπία κι εμείς θα διασώζαμε για πάντα τις περιουσίες μας.
Κάποιες φορές συμβαίνει αυτό που λέμε σοβαρή οικονομική κρίση. Δηλαδή όταν σκάνε ψηλά τέτοιες φούσκες, όπως συνέβη με την Λήμαν Μπράδερς και πήγε να συμβεί και με την Ευρωζώνη, στην περίπτωση της Ελλάδας, αν οι Έλληνες κυβερνήτες δεν δέχονταν να μετατραπούν τα χρέη προς τις ιδιωτικές τράπεζες (που είχαν μόνο χαρτιά στα χέρια τους) σε πραγματική υποδούλωση της χώρας προς άλλα κράτη.
Με λίγα λόγια, οι αεριτζήδες διεθνείς ολιγάρχες, έχοντας πλήρη εικόνα της κατάστασης και διαθέτοντας πλήρη έλεγχο επί των εθνικών κυβερνήσεων που εκείνοι αναδεικνύουν και στηρίζουν (μέσω του χρήματος και των ΜΜΕ), προλαμβάνουν κάθε οικονομική κρίση ψηλά, δηλαδή κάθε κίνδυνο σκασίματος της φούσκας στα χέρια τους, μεταφέροντας την κρίση στην κοινωνική βάση, ήτοι σκάζοντας αυτή τη φούσκα στα κεφάλια των απλών ανθρώπων, με το να τους παίρνουν τις πραγματικές περιουσίες τους (φορολογία, πλειστηριασμοί κ.λ.π.), να τις ρευστοποιούν και να μετατρέπουν τα αεριτζίδικα χαρτιά τους σε πραγματικό χρήμα, σε πραγματικό πλούτο.
Μετά από όλα αυτά βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να μπει σε μνημόνια, αλλά να κήρυττε στάση πληρωμών από το 2010 μέσα στην Ευρωζώνη και με τα χρέη της όπως ήταν, δηλαδή προς ιδιώτες τραπεζίτες και Funds, με το ελληνικό δίκαιο και με αρμοδιότητα των ελληνικών δικαστηρίων. Τότε δύο τινά θα συνέβαιναν: Είτε θα τιναζόταν ολόκληρη η ΕΕ στον αέρα μέσα σε μια ανυπολόγιστη κρίση και διάλυση, είτε οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα έσπευδαν να λύσουν αμέσως το ζήτημα υπέρ μας, πριν αυτό πάρει διαστάσεις καταστροφής όλων. Δυστυχώς όμως, οι Έλληνες πολιτικοί δεν στάθηκαν στο εθνικό ύψος των περιστάσεων. Δεβ μπορώ να καταλάβω γιατί το έκαναν. Για τη διατήρηση των καρεκλών τους και μόνο; Θέλω να πιστεύω την «καλή» εκδοχή, ότι δηλαδή πήραν διαβεβαιώσεις ότι το θέμα θα διευθετηθεί ήσυχα εντός της ευρωπαϊκής «οικογένειας» και πείστηκαν γι’ αυτό. Κάτι όμως που δεν επιβεβαιώνεται από τα πράγματα. Αντίθετα η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε και συνεχίζει να χρησιμοποιείται τιμωρητικά ως παράδειγμα εκφοβισμού και αποφυγής.
Ποτέ φυσικά δεν είναι αργά για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων πριν αφανιστούμε ολοκληρωτικά.
