περίοδο 2005-2006 από αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Οι τότε έρευνες του αρμόδιου εισαγγελέα «κόλλησαν» στην αμερικανική πρεσβεία των Αθηνών, γιατί εκεί δεν υπήρχε η δυνατότητα να γίνει ανάκριση για το μεγάλο αυτό θέμα που για πολλούς ήταν το πρώτο «βήμα» για να συρθεί η Ελλάδα στην συνέχεια στην μνημονιακή κατοχή. Σύμφωνα με τότε δημοσιεύματα του τύπου, ο εισαγγελέας εφετών Δ. Δασούλας, έδειχνε την αμερικανική πρεσβεία ως αυτουργό των παρακολουθήσεων του τέως πρωθυπουργού και άλλων αξιωματούχων της τότε κυβέρνησης, κατά την περίοδο 2004-2005. Οι ανακρίσεις όμως είχαν «κολλήσει» γιατί, όπως είχε δημοσιευτεί τότε ακόμα και αν ασκηθούν διώξεις δεν πρόκειται να υπάρξει αποτέλεσμα, καθώς οι εργαζόμενοι της πρεσβείας, (και κάθε πρεσβείας), καλύπτονται από διπλωματική ασυλία. Το ενδιαφέρον ήταν ότι οι παρακολουθήσεις αυτές σχετίστηκαν με σχεδιαζόμενη απόπειρα δολοφονίας του Έλληνα πρωθυπουργού. Όλα αυτά ξεκινούσαν με βασική αφορμή την προσέγγιση που είχε επιχειρήσει εκείνη την περίοδο ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαδίμηρο Πούτιν, κάτι που δεν του το συγχώρεσαν ποτέ οι Αμερικανοί «σύμμαχοι» μας. Η τότε φιλορωσική στροφή της Ελλάδας έπρεπε να ανακοπεί με κάθε μέσο, ακόμα και με την φυσική εξόντωση της τότε πολιτικής ηγεσίας της χώρας μας, που αντιμετωπίζονταν από τους Αμερικανούς, (όπως πάντα), σαν μια αμερικανική αποικία μπανανίας. Το εκπληκτικό είναι πως όλη αυτή η ιστορία με τον Έλληνα πρωθυπουργό επαναλήφτηκε λίγα χρόνια αργότερα με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας, Ταΐπ Ερντογάν, (ο οποίος είχε προχωρήσει τότε σε «απρόβλεπτες» για τους Αμερικανούς πολιτικές επιλογές και κυρίως ενάντια στα αμερικανικά συμφέροντα), με πολλές βέβαια διαφορές και διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά με το βασικό πλαίσιο να μοιάζει καταπληκτικά με την ελληνική περίπτωση.
Στις 2 Μαρτίου 2014, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη του στην τουρκική εφημερίδα, Vatan, με τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο, «ABD dünyayı Gölbaşı’ndan dinliyor!», δηλαδή, « Οι ΗΠΑ από το Gölbaşı παρακολουθούν τον κόσμο», ο πρόεδρος του Ιδρύματος Τούρκων Μηχανικών και Προγραμματιστών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, Yılmaz Sönmez, αποκάλυπτε πως το μεγαλύτερο Κέντρο Παρακολούθησης των Αμερικανών σε παγκόσμιο επίπεδο, βρίσκεται στο προάστιο Gölbaşı της Άγκυρας με ειδικό Κέντρο Εκπαίδευσης πρακτόρων της CIA, όπου όμως για να φοιτήσει κάνεις περνούσε από πολύ δύσκολες εξετάσεις. Όπως αποκαλύπτονταν στην συνέντευξη αυτή, οι Αμερικανοί έχουν τέσσερα μεγάλα κέντρα παρακολουθήσεων σε όλο τον κόσμο. Αυτά είναι στην Αγγλία, Νότιο Κορέα, Γερμανία και αυτό του Gölbaşı στην Τουρκία. Το Κέντρο αυτό κατασκευάστηκε σε συνεργασία με την τουρκική πολεμική βιομηχανία, Aselsan, που ειδικεύεται σε ηλεκτρονικές εφαρμογές. Το θέμα συζητήθηκε εκτενώς στην συνέντευξη αυτή γιατί σχετίστηκε με τις παρακολουθήσεις των κρυπτογραφικών τηλεφώνων του Τούρκου πρωθυπουργού, που αποκάλυψαν στις 17/12/2013 ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα υποκλοπών της Τουρκίας. Ο Τούρκος πρωθυπουργός κατήγγειλε τότε συνωμοσία ανατροπής του κατευθυνόμενη από το εξωτερικό. Δυστυχώς δεν έκανε το ίδιο πριν από λίγα χρόνια ο Έλληνας συνάδελφος του Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αν το έκανε τότε, πολύ πιθανόν δεν θα φτάναμε σήμερα σε αυτό το σημείο της άθλιας και προδοτικής μνημονιακής κατοχής της Ελλάδας. Ο Ερντογάν είχε εξοργιστεί γιατί διαπίστωνε πως λειτουργούσε ένας μηχανισμός παρακολουθήσεων μέσα σε τουρκικό έδαφος. Ο ανεξέλεγκτος αυτός μηχανισμός λειτουργούσε από το αμερικανικό Κέντρο παρακολουθήσεων στο προάστιο Gölbaşı της Άγκυρας, και μάλιστα, όπως υπαινίχτηκε, ο μηχανισμός αυτός κατευθυνονταν από τις ΗΠΑ, λειτουργούσε αποσταθεροποιητικά και συνδέονταν με το τάγμα του Φετουλάχ Γκιουλέν. Το ενδιαφέρων εδώ ήταν ότι οι μηχανισμοί αυτοί, όπως και τα κρυπτογραφικά τηλέφωνα του Ερντογάν και του περιβάλλοντος του που καταγράφονται οι συνδιαλέξεις τους, ήταν παραγωγής των δυο μεγάλων τουρκικών πολεμικών βιομηχανιών, της Aselsan και της Tübitak. Εδώ έμπαινε το πρόβλημα του ρόλου της Aselsan στις παρακολουθήσεις πολίτικων προσώπων στην ίδια την Τουρκία, αλλά… και σε άλλες χώρες εκτός Τουρκίας. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα, ποια ήταν και αν υπήρχε κάποια σχέση όλων αυτών με τις παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνδιαλέξεων στην Ελλάδα.
Πριν από λίγα χρόνια η Τουρκία είχε συγκλονιστεί από τις αλλεπάλληλες «αυτοκτονίες» κορυφαίων στελεχών της Aselsan. Πολλοί σήμερα στην Τουρκία συσχετίζουν τις αυτοκτονίες αυτές με την άκρως απόρρητη λειτουργία του Κέντρου του Gölbaşı. Επειδή οι αυτόχειρες είχαν γίνει κοινωνοί κάποιων απορρήτων υποκλαπέντων στοιχείων έπρεπε να… «αυτοκτονήσουν». Πραγματικά η ιστορία αυτών των αυτοκτονιών όπως θα δούμε παρακάτω είχε μεγάλο βάθος. Στις 4 Φεβρουαρίου του 2013, η τουρκική εφημερίδα Zaman αποκάλυπτε ότι στις 25 Ιανουαρίου 2013, δηλαδή περίπου πέντε μήνες πριν από τα γεγονότα του Γκεζί Παρκ, σκοτώνεται στην Άγκυρα με ένα πολύ περίεργο και ύποπτο, όπως χαρακτηρίστηκε και από τον τουρκικό τύπο, «δυστύχημα», ο 42 ετών ηλεκτρονικός μηχανικός, Hakan Öksüz. Η αυτοκτονία του Öksüz ήταν η τέταρτη κατά σειρά αυτοκτονία της Aselsan. Πριν από πέντε χρόνια στις 27 Ιανουαρίου 2007 γίνονταν γνωστό από δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Hürriyet, ότι βρέθηκε νεκρός στην περιοχή Gölbaşı, (όπου βρίσκεται το Αμερικανικό Κέντρο Παρακολουθήσεων), έξω από την Άγκυρα, ο εικοσιεξάχρονος ηλεκτρονικός –μηχανικός, Evrim Yançeken που δούλευε επίσης στην Aselsan. Το γεγονός αυτό ήταν το τρίτο κατά σειρά επεισόδιο αυτοκτονίας ανθρώπων που δούλευαν στην μεγαλύτερη τουρκική πολεμική βιομηχανία, την Aselsan, μέσα σε χρονικό διάστημα λιγότερο από έξη μήνες. Συγκεκριμένα στις 7 Αυγούστου του 2006, ένα πρωί κοντά στο αεροδρόμιο της Άγκυρας βρίσκεται νεκρός μέσα στο αυτοκίνητο του ο Hüseyin Başbilen, επί τρία χρόνια μηχανικός της Aselsan. Τρεις μήνες μετά και συγκεκριμένα στις 17 Ιανουαρίου του 2007, ο επίσης μηχανικός της Aselsan, Ali Ünsem Ünal βρίσκεται νεκρός. Ο Ünal εργάζονταν στο ίδιο τμήμα που δούλευε ο Başbilen. Σύμφωνα πάντα με τις ανακοινώσεις της τουρκικής ασφάλειας, ο Ünal αυτοπυροβολήθηκε και αυτοκτόνησε χωρίς να γίνουν γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες για τα αίτια της αυτοκτονίας του. Ο παλαίμαχος δημοσιογράφος της Hürriyet, Fatih Çekirge που ασχολήθηκε τότε με το θέμα, έγραφε στις 3 Φεβρουαρίου 2007 ότι όλες αυτές οι «αυτοκτονίες» είναι ανεξήγητες και το κυριότερο, όπως επισήμανε, σε καμιά από αυτές δεν υπήρξε κάποια σοβαρή μαρτυρία για να βγει ένα ασφαλές πόρισμα για τα τρία αυτά επεισόδια. Οι αυτοκτονίες αυτές μας φέρνουν στο νου, όσο και αν αυτό είναι σχετικό ή άσχετο, την αυτοκτονία του 39χρόνου Έλληνα, Κώστα Τσαλικίδη, σχεδιαστής δικτύου και διευθυντής τεχνολογίας της εταιρίας Vodafone, που αυτοκτόνησε στις 9 Μαρτίου του 2005. Ο Κώστας Τσαλικίδης είχε βρεθεί απαγχονισμένος στο διαμέρισμά του στον Κολωνό. Η αυτοκτονία του σχετίστηκε με την επιχείρηση παρακολούθησης των τηλεφώνου του κ Καραμανλή και οι πληροφορίες που διέρρευσαν τότε τον ενέπλεκαν άμεσα. Η υπόθεση αυτή έκλεισε αφήνοντας πολλά αναπάντητα ερωτήματα.
Όλα αυτά δείχνουν το πως λειτουργούσε μέσα στην Τουρκία ένα γιγάντιο ανεξέλεγκτο και ελεγχόμενο από τους Αμερικανούς σύστημα παρακολούθησης με την χρήση συστημάτων τελευταίας σούπερ-τεχνολογίας. Εκείνο όμως που θα πρέπει εμάς εδώ στην Ελλάδα να μας απασχολήσει περισσότερο, είναι το πόσο ευθύνεται αυτό το Κέντρο του Gölbaşı για παρακολουθήσεις τηλέφωνων πρωθυπουργών εκτός Τουρκίας, όπως, ο π.χ. του πρώην Έλληνα πρωθυπουργού κ. Καραμανλή . Όπως αποκαλύφθηκε στην συνέντευξη της Vatan, το Gülbaşı είναι στην ουσία ένα μεγάλο παγκόσμιο δίχτυο παρακολουθήσεων που επιχειρεί τα τελευταία χρόνια την αποσταθεροποίηση πολλών καθεστώτων προς όφελος των αμερικανικών και δυτικών συμφερόντων. Για παράδειγμα, Συρία, Ιράκ, Γεωργία, Μολδαβία, Ουκρανία, ίσως και…
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
